Każdy wyjazd to nie tylko nowe miejsca, to także nowi ludzie. Nie tylko lokalni mieszkańcy, ale także spotkani po drodze inni podróżnicy i turyści. Wiele z tych osób to bardzo ciekawi ludzie, a każdy z nich ma inny pomysł na życie.

Nas zmartwił fakt, że od początku naszej podróży spotykaliśmy tylko nieliczne osoby z Polski. Za to już od samego początku co druga spotkana osoba to Australijczyk. I aż serce się kraje, kiedy ci na ogół dwudziestokilkulatkowie opowiadają jak to muszą wrócić do domu, popracowac 3 miesiące, aby móc dalej podróżować przez następny rok. W Polsce trzeba popracować na to trochę dłużej.

Może dlatego w całej Ameryce Centralnej spotkaliśmy raptem dwie osoby z Polski. Z drugiej strony to cieszymy się, że nie mieszkamy w Tajlandii, gdzie 80% osób żyje w biedzie i pracuje tylko po to, aby mieć pieniądze na przeżycie. Jak nam kiedyś powiedział jeden z Tajów, Ci ludzie prawdopodobnie przez całe życie nie wyjadą nigdzie poza miejsce swojego zamieszkania, nigdy nie opuszczą miasta w którym mieszkają.

Kolumbia i Ekwador nie przynoszą przełomu, bo spotykamy też tylko dwóch, a właściwie dwie rodaczki. Dookoła wszędzie Niemcy, Francuzi i Amerykanie. Ci to dopiero podróżują.

Aż tu nagle w Peru nasze statystyki podwajają się, ba nawet potrajają. W przeciągu kilku dni spotkaliśmy dwa razy więcej Polaków niż do tej pory przez kilka ostatnich miesięcy. A wszystkiemu jest winne Machu Picchu, bo to w tych okolicach ich spotykamy. A my podążamy dalej do Boliwii i tutaj kolejne miłe zaskoczenie, bo znów spotykamy kolejnych ludzi z Polski. Ba przez moment jest nas nawet pięciu Polaków w jednym miejscu.Prawdopodobnie to jest największe skupisko Polaków w Boliwii – śmiejemy się.

Nawet nie wiecie jakie to fajne uczucie, no może trochę dziwne na początku, gdy ktoś z kim rozmawiacie rozumie każde nasze słowo, a my możemy powiedzieć wszystko nawet z najdrobniejszymi szczegółami bez obaw, że zostaniemy źle zrozumiani.