Jak już pewnie zauważyliście, Nowa Zelandia zauroczyła nas od samego początku (no może poza przywitaniem z celnikami na lotnisku :). Z każdym kolejnym dniem zwiedzania tego kraju chcieliśmy zobaczyć więcej i więcej. Jeszcze przed wylądowaniem założyliśmy sobie bardzo ambitny plan, który chcieliśmy zrealizować za wszelką cenę. Umówiliśmy się nawet, że jeśli któryś z nas zachoruje to nie robimy przerwy tylko zwiedzamy dalej.

Nowa Zelandia pomimo tak pięknych widoków podczas tzw. Greate walk, ma także mankamenty. Jednym z nich jest wcześniejsza konieczność rezerwacji noclegów w parkach narodowych. Poza sezonem z reguły miesiąc wcześniej, ale na niektóre trasy czasami i to nie wystarczy. Liczba noclegów jest oczywiście ograniczona i władze parków kontrolują w ten sposób liczbę zwiedzających. O cenach nie wspominamy, ale są typowo nowozelandzkie. A my odwykliśmy przez ostatnie miesiące od rezerwowania czegokolwiek, tym bardziej z takim wyprzedzeniem. Czyli co nam pozostaje? Zamiast iść na spokojnie jakąś trasą przez 2-3 dni rozkoszując się po drodze widokami, trzeba wybrać opcję alternatywną, czyli pobudka o świcie, jednodniowy trek idąc najdalej jak się da i wracamy tą samą trasą przed zachodem słońca. Opcja ta jest wprost proporcjonalnie hardcorowa do tego ile chce się zobaczyć. Czyli dla nas z reguły było to ponad 20 km marszu dziennie (czasami więcej).

Zbliżając się do słynnej Golden Bay cieszyliśmy się niesamowicie, że wszystko idzie zgodnie z planem, że mamy dobrą pogodę i kilka dni na zwiedzenie okolicy. Tym bardziej, że jak się okazało, okolica jest niesamowita, zaczynając od połaci traw, utulonych do snu przez wiatr drzew, poprzez stada wypasionych owiec (czyt. na początku myśleliśmy, że są w ciąży, ale żeby tak wszystkie naraz..), skarpy, klify, a kończąc na plażach pełnych klimatycznych skał i … złocistego piasku. Jakżeby inaczej, przecież to Golden Bay czyli złota zatoka. Złocisty piasek był rozsiany po plaży z taką dokładnością, jakby ktoś obliczył gdzie ma dokładnie być położony, a potem go tam przykleił. Na zdjęciach pewnie nie będzie tego widać – a może ktoś się dopatrzy 🙂

I wszystko byłoby jak w bajce gdyby nie fakt, że dwa trzy dni przed tymi trekami wracając z jednego z punktów widokowych wpadłem na genialny pomysł… Trzeba coś zrobić, żeby nie było za nudno. Szybkie rozeznanie terenu, ścieżka, obok krzaki, Jola została z tyłu, ja miałem iść szybciej wstawić wodę na kawę. Czyli idealna sytuacja aby się schować i przestraszyć Jolę. Więc wchodzę w krzaki, chowając się w nich tak głęboko jak się da. Czekam. Chowam się i czekam, aby efekt był lepszy. Słyszę kroki, odczekuję jeszcze chwilę, wyskakuję z całej siły i wydaję z siebie najbardziej straszliwe odgłosy typu włua, łaaa. Niestety tuż po wylądowaniu dźwięki te zamieniają się w typowe ała.. W trakcie lotu mój duży palec zahaczył przypadkiem (czyt. przypier…), o chyba jedyny w okolicy kamień, z całym impetem uderzając w niego z czuba. Tak jakby chciał go przesunąć, ba przestawić na drugi koniec wyspy. Tylko, że kamień nawet nie drgnął. Za to ja chwilę po tym skakałem na jednej nodze i zaciskając zęby ostatkiem sił spytałem błagalnym głosem, turlającą się już wtedy ze śmiechu, Jolę – a przestraszyłem Cię chociaż trochę?

Efekt. Złamałem sobie duży palec u nogi. I co, że na trek nie pójdziemy? Że nie dam rady? Podobno paluszek i główka to szkolna wymówka. A że szkołę skończyłem dawno temu to dam radę, a jak nie to Jola mnie poniesie i też damy radę!

G A L E R I A